Afscheid

Ja, ja....ik heb vandaag de weddenschap gewonnen. Afgesproken met Johnston en zijn collega om hier om 9:00 uur te zijn. Het werd uiteindelijk 11:00 uur. Geen paniek, zo gaat het nu eenmaal en iedereen is er aan gewend.

Aangekomen in Cheptais zit er al een klein kerkje vol op ons te wachten en er blijven mensen binnen druppelen. We worden ontvangen door een zingende groep dames en Jos en An worden even in het zonnetje gezet. Daarna hebben we de aanbevelingen van deze trip herhaald en vragen beantwoordt.

Als afsluiting hebben we met alle boeren kip met Ugali gegeten. Het "hotel" waar we zaten was daar niet echt op berekend en ze waren dus op het laatst door de kip heen. Ik heb daarop mijn kip gedeeld met de boer die had gewacht zodat we samen konden eten. Op zich niet een groot offer, want deze kip had zeker 10.000 vlieguren.

Het is een vreselijke leuke groep mensen waarmee we deze jaren hebben samen mogen werken. Volgens mij kunnen we terug kijken op een geslaagd project en hebben we met z'n allen een steentje bijgedragen aan het welzijn van deze groep en misschien wel aan het welzijn van een generatie in dit gebied.

Vanavond gaan we afsluitend eten met de mensen van ADS en morgen reizen we al weer terug. De tijd vliegt, ondanks dat het wachten soms lang duurt.

Iedereen bedankt voor het lezen en alle reacties! De meesten zien we volgende week weer!

Kwaheri!

***

Farewell

Well, what do you know – I won the bet today! We agreed with Johnston and his colleague that they would be here at 9. They ultimately arrived at 11. But hey – that’s just how things are here, and everyone is used to it.

When we got to Cheptais the little church was already full of people waiting for us and people kept trickling in. We were welcomed by a group of ladies singing and Jos and An were the centre of attention for a moment. Then we went back over the recommendations we had made during this trip and answered questions.

Afterwards we all sat down to eat chicken with ugali with all the farmers. The “hotel” we were at hadn’t reckoned with so many people and ran out of chicken towards the end. So I shared my chicken with the farmer who had waited so that we could eat together. Not a great offer per se, because this chicken had probably clocked up a good 10,000 flying hours.

We have been privileged to work with an incredibly lovely group of people over the past few years. I think we can look back on a successful project, and we have all done our bit to help improve the group’s well-being and possibly even that of a whole generation in this area.

This evening we are having a farewell dinner with the people from ADS and then it’s back home again tomorrow. Time flies – despite the waiting, which can go on a bit.

Thanks to everyone for reading our blog and for all your comments! We’ll see most of you again next week!

Kwaheri!

***

Pożegnanie

Tak, tak... dzisiaj wygrałem zakład. Umówiłem się z Johnstonem i jego kolegą, aby byli po nas o 9:00. Ostatecznie skończyło się na 11:00. Bez paniki – tak to tutaj po prostu jest i wszyscy są do tego przyzwyczajeni.

Kiedy dotarliśmy do Cheptais, zastaliśmy mały kościółek wypełniony ludźmi, którzy na nas czekali, a do środka wciąż napływali nowi ludzie. Zostaliśmy powitani przez grupkę śpiewających kobiet, a Jos i An zostali przyjęci ze szczególnymi honorami. Potem powtórzyliśmy zalecenia z tej podróży i odpowiadaliśmy na pytania.

Na pożegnanie zjedliśmy ze wszystkimi rolnikami kurczaka z Ugali. „Hotel”, w którym się zatrzymaliśmy nie był na to do końca przygotowany, więc w pewnym momencie skończyły im się kurczaki. Dlatego podzieliłem się swoim z rolnikiem, który czekał na wspólny posiłek z nami. Nie było to zbyt duże poświęcenie, bo ten kurczak chyba miał za sobą wylatanych ponad 10 000 godzin.

Trzeba przyznać, że przez ostatnie lata mieliśmy okazję współpracować ze strasznie fajną grupą ludzi. Myślę, że możemy uznać cały projekt za udany i mieć poczucie, że wszyscy przyczyniliśmy się do polepszenia warunków życia tej grupy, a może nawet całego pokolenia na tym terenie.

Dziś wieczorem zjemy jeszcze pożegnalną kolację z ludźmi z ADS i będziemy mogli wracać do domu. Czas leci nieubłaganie, mimo że oczekiwanie czasem jest długie.

Dziękujemy wszystkim wiernym czytelnikom, a także jesteśmy wdzięczni za wszystkie reakcje! Z większością z Was zobaczymy się już w przyszłym tygodniu!

Kwaheri!